W Rozumicach już od 1524 r. istniała społeczność luterańska. Najstarsza gminna księga koncepcyjna mówi o księdzu Orellius, jego małżonce i dzieciach. Jego następcą był ks. Wenzelaus Weygkert. Stary kościół, będący początkowo dużą kaplicą został w 1580 roku powiększony i dobudowano wieżę.  Po wybuchu wojny 30 letniej nasz kościół został zamknięty na cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem 1628 roku i ksiądz Ayckler został zmuszony z żoną i dzieckiem do opuszczenia wsi.

W drugie święto Wielkanocne, kiedy wojska szwedzkie były w Głubczycach, kościół na rozkaz urzędu znowu otwarty dla ludności z Rozumic. Dopiero w 1743 roku pozwolono zbudować domu modlitwy i zatrudnić duszpasterza. W starym kościele urzędował jezuita.

W 1743 roku przybyli do Rozumic wysłanicy z Herrnhut. Byli pietystami i planowali utworzyć swoją „braterską kolonię” w Rozumicach. Miejscowy sąd oznajmił, że taka kolonia mogłaby mieć ujemny wpływ na istniejącą ewangelicką gminę. Pietyści wnieśli zażalenie i doszło do sporu pomiędzy tymi dwoma grupami, aż w 1749 roku król zakazał założenia kolonii.

W 1750 roku nowy dom modlitwy był gotowy i ks. von Radezki był pierwszym stałym duchownym w Rozumicach od 1620 roku. Kościół parafialny jeszcze był pod zarządem katolickim. W 1771 roku zadecydował urząd biskupi, aby wybudować nową świątynie ze względu na bardzo zły stan techniczny. Ewangelicy chcieli aby w tej świątyni odbywały się ich nabożeństwa, ponieważ w starym kościele rzadko kiedy odbywały się nabożeństwa katolickie. Ich prośba została i księdzu z Trebonia kazano kościół z rozumickiej kasy kościelnej budować. To było sprzeczne z prawem patronalnym poddaństwa. W 1773 roku gmina wniosła skargę przy królewskim urzędzie przeciw księdzu z Trebonia. Proces ten trwał do połowy  1800 roku i zakończył się zwycięstwem gminy. W sentencji wyroku została gmina jedynym właścicielem kościoła i jego majątku i w kościele mogą odbywać się ewangelickie nabożeństwa.

Komisja, która przekazała kościół była pod przewodnictwem przedstawicieli  rządu, przedstawicieli duchowieństwa ewangelickiego i katolickiego kościoła, prawników sądu i obu rad parafialnych. Po otrzymaniu kluczy i otwarciu drzwi kościelnych – 14 października w 1801 roku przez duszpasterza z Rozumic ks. Krebsa przed ołtarzem rozpoczął on modlitwę.

17 października 1801 roku został kościół uroczyście przekazany. Słowo prorocze wyryte na wielkim dzwonie brzmiało: „Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana” stało się rzeczywistością. Gmina ślubowała, że ten dzień – pamiątkę poświęcenia kościoła, zawsze spokojnie i bez zabaw ma być obchodzony, to też zawsze czyniono. Stary kościół został w latach 1802-3 zdemontowany ze względu na zbyt małą ilość miejsca. Poświęcenie kamienia węgielnego  nowego  kościoła odbyło się 1804 roku. W kamieniu węgielnym węgielnym została wmurowana puszka z historią parafii. Budowa nowego kościoła robiła dobre postępy i już 18 października 1807 roku kościół został uroczyście poświęcony. Po krótkim nabożeństwie pożegnalnym w starym domu modlitwy, uroczyście wprowadzona została gmina z dwoma orkiestrami i duchowieństwem do nowego domu Bożego. Ludzie nie mieścili się w środku. Po obu stronach ołtarza stała warta honorowa, po każdej dziewięć francuskich dragonów, którzy wtenczas, po przegranej wojnie z roku 1806-7 w tych stronach kwaterowało. Kazanie wygłosił konsystorz Herling nad słowami: „Ofiaruj  Bogu dzięki i zapłać Najwyższemu swoje ślubowanie”

Kościół, którego ruiny możemy podziwiać do dnia dzisiejszego został wybudowany w latach 1804-1807 na miejscu starego kościoła z 1430 r. 18 października 1807 roku został uroczyście poświęcony. Po krótkim nabożeństwie pożegnalnym w starym domu modlitwy, uroczyście wprowadzona została gmina z dwoma orkiestrami i duchowieństwem do nowego domu Bożego. Ludzie nie mieścili się w kościele. Po obu stronach ołtarza stała warta honorowa, po każdej dziewięć francuskich dragonów, którzy wtenczas, po przegranej wojnie z roku 1806-7 w tych stronach kwaterowali. Kazanie miał radny konsystorz Herling nad słowami: „Ofiaruj  Bogu dzięki i zapłać Najwyższemu swoje ślubowanie”

W okresie III Rzeszy działa tu ks. Arnold Hitzer, członek Kościoła Wyznającego. Podczas II wojny światowej kościół został doszczętnie zniszczony. W 1946 r. wysiedlono stąd miejscową ludność. Pozostali ewangelicy uczęszczali do kościoła w Ściborzycach Wielkich.

Więcej informacji na temat społeczności ewangelickiej w Rozumicach można znaleźć w książce Krzysztofa Gładkowskiego Kanzel/ambona. Protestancka wspólnota lokalna na Górnym Śląsku.