Hoffmann Antonina (1842-1897), aktorka teatralna, wybitna przedstawicielka tzw. „szkoły krakowskiej”, urodziła się w Trzebini koło Wschowy w ziemiańskiej ewangelickiej rodzinie pochodzenia niemieckiego, uczyła się w warszawskiej pensji Pauliny Krakowowej, od najmłodszych lat zafascynowana teatrem, w 1858 r. została uczennicą warszawskiej Szkoły Dramatycznej, debiutowała na scenie jeszcze w czasie studiów, po ich ukończeniu wyjechała do Krakowa, gdzie w 1860 r. zaangażował ją dyrektor krakowskiej sceny Józef Pfeiffer, została główną aktorką w zespole, w tym czasie poznała Stanisława Koźmiana, swojego życiowego partnera.
Wraz z objęciem dyrekcji teatru przez Adama Skorupkę w 1865 r., a potem Koźmiana scena krakowska zaczęła się rozwijać. Hoffmanowa grywała w Krakowie, ale także wyjeżdżała na występy do Poznania, Krynicy, Kielc, Tarnowa i Pragi. Koźmian wprowadził nowe podejście do sztuki scenicznej, gdzie aktor czerpał wzorce z potocznej obserwacji i dokonywał psychologicznej interpretacji postaci. Hoffmannowa stała się jedną z najznamienitszych przedstawiciele „szkoły krakowskiej”. Grywała w teatrze m.in. z Ludwikiem Solskim i Heleną Modrzejewską. Obie aktorki często porównywano ze sobą. Wybierała przede wszystkim role dramatyczne, ale grała też w komediach i repertuarze klasycznym. Z uwagi na chorobę nowotworową stopniowo ograniczała pracę, po raz ostatni wystąpiła w 1893 r.

Zmarła w 1897 r. w Krakowie. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim. Po jej śmierci wbudowana została w ścianę kościoła ewangelickiego św. Marcina w Krakowie tablica jej pamięci, na której znalazły się słowa.

Twój głos wnikał do serc a dusze otwierał. Mickiewicz. Znajdziesz we mnie tylko echo płaczu, a w harfie echa nieśmiertelności. Słowacki. Antoninie HOFFMANN, artystka dramatyczna rodzona 1841 przez trzydzieści lat 1860- 1897 ozdoba i ________ teatru krakowskiego ulubiona przez publiczność Polską zgasła w Krakowie 16 czerwca 1897 r. Otoczona miłością i wdzięcznością rodziny przywiązaniem przyjaciół. Tobie Panie wszystek świat niechaj chwałę daje, niechaj się wszystkie ziemskie weselą rodzaje. Bo Ty wszystkie narody sprawiedliwie sądzisz, Ty jako Pan wszechmocny, okrąg ziemski rządzisz.
Psalm 67

Z uwagi na zniszczenie tablic w okresie okupacji zachowały się jedynie fragmenty.

Jerzy Got, „Antonia Hoffmann i teatr krakowski jej czasów”, Warszawa 1958; Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, Warszawa 1973