Tadeusz Raszyk urodził się 7 października 1948 r. w Goleszowie. Po studiach w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie został ordynowany na duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego 26 grudnia 1971 r. w kościele w rodzinnym Goleszowie. Był wikariuszem parafii w Katowicach, następnie administratorem parafii w Świdnicy.

1 czerwca 1980 r. objął administrację parafii w Poznaniu, której proboszczem został wybrany 2 sierpnia 1981 r. 2 czerwca 1983 r. ks. Tadeusz Raszyk został wybrany konseniorem (zastępcą seniora) diecezji pomorsko-wielkopolskiej, a 18 października 1986 r. jej seniorem i urząd ten sprawował do zmiany prawa kościelnego w 1992 r. Był członkiem Synodu i radcą Konsystorza. Z racji pełnionego urzędu, prowadził administrację parafii w Kaliszu, Kępnie, Słupsku i Włocławku. Jego wikariuszami w parafii poznańskiej byli księża, obecnie piastujący samodzielne stanowiska: Marek Loskot (Bydgoszcz), Tomasz Wola (Piła), Sławomir Janusz Sikora (Szczecin) i Waldemar Gabryś (Leszno).

Z uwagi na trudną sytuację lokalową zboru wraz z radą parafialną kontynuował trwające od 1945 r. starania o odzyskanie jednego z poznańskich kościołów poewangelickich, względnie o rozbudowę kaplicy lub budowę nowego obiektu sakralnego, jednak w dobie PRL były one ignorowane przez władze. Dopiero po zmianach ustrojowych w Polsce stała się możliwa budowa kościoła Łaski Bożej i centrum parafialnego przy ul. Obozowej, zakończona konsekracją świątyni 19 września 2004 r. Staraniom ks. Tadeusza Raszyka i rady parafialnej należy zawdzięczać wydzielenie z rozległego terenu parafii poznańskiej samodzielnych parafii w Pile (1999) i w Lesznie (2001) oraz zorganizowanie filiału parafii poznańskiej we Wrześni (2003).

Był uczestnikiem działań ekumenicznych na terenie Poznania i regionu oraz brał udział we współpracy międzynarodowej.

W 2008 r. został laureatem nagrody im. ks. Leopolda Otto, przyznawanej przez ”Zwiastun Ewangelicki”, za wizję i za owocne działania na rzecz jej realizacji – wraz z duchownymi i świeckimi współpracownikami, szczególnie byłymi wikariuszami i radami parafialnymi w Poznaniu, Lesznie i w Pile – w pracy kościelnej na terenie Wielkopolski.

Pozostawił pogrążonych w smutku żonę, dwóch synów i córkę oraz całą społeczność parafialną.

źródło: BIK