Ks. płk Adam Pilch urodził się 26 czerwca 1965 roku w Wiśle. Tam ukończył szkołę podstawową oraz technikum hotelarskie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1984 roku rozpoczął studia w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej na wydziale teologii ewangelickiej. Studia teologiczne ukończył w 1989 roku, zdając egzamin magisterski.

Dnia 15 lipca 1990 roku w Sorkwitach został ordynowany na duchownego Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego w RP. Z dniem swojej ordynacji objął stanowisko wikariusza diecezjalnego Diecezji Warszawskiej i pełnił tę funkcję do 1993 roku. W latach 1993 – 1995 był administratorem Parafii Ewangelicko – Augsburskiej Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie, gdzie w 1995 roku został wybrany na stanowisko proboszcza i wprowadzony w urząd w styczniu 1996 roku. Pełnił tę funkcję po dzień dzisiejszy w drugiej kadencji. Również od 1993 roku był administratorem parafii ewangelickiej w Żyrardowie, a w latach 1993 – 2000 był też administratorem parafii ewangelickiej w Węgrowie.

W latach 1993 – 1994 pełnił obowiązki wikariusza biskupa Kościoła, zaś w latach 1992 – 1995 był przewodniczącym Komisji Młodzieży przy Polskiej Radzie Ekumenicznej.

W 1995 roku rozpoczął pracę w Ewangelickim Duszpasterstwie Wojskowym, otrzymując stopień majora na stanowisku dziekana Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od 1999 roku pełnił funkcję zastępcy Ewangelickiego Biskupa Wojskowego w stopniu pułkownika.
Od listopada 2009 r. był czasowo pełniącym obowiązki Naczelnego Kapelana Ewangelickiego.

W dniu 16.04.2010 pełniący obowiązki Głowy Państwa Marszałek Sejmu RP pan Bronisław Komorowski pośmiertnie odznaczył ks. Adama Pilcha Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz awansował go do stopnia generała brygady.

W latach 1995 – 1997 ks. Adam Pilch pracował w Komisji Regulacyjnej przy MSWiA. W roku 1995 ukończył studium językowe Uniwersytetu w Londynie.

Ks. płk Adam Pilch był członkiem Kapituły Orderu Uśmiechu. W 2007 roku został odznaczony złotym medalem Alberta Schweitzera, nadanym przez Światową Akademię Medycyny w uznaniu za postawę humanitarną i działalność wskazującą drogę rozwoju ku człowieczeństwu.

Od 1990 roku był współorganizatorem comiesięcznych ekumenicznych nabożeństw w Warszawie. Był także członkiem Komitetu Warszawskich Dni Biblijnych przy Towarzystwie Biblijnym w Polsce.

Był współorganizatorem jubileuszu 25–lecia istnienia niemieckiej, ewangelickiej Fundacji Znaki Nadziei, niosącej pomoc byłym polskim więźniom obozów koncentracyjnych.

Uczestniczył w spotkaniach z żołnierzami w misjach pokojowych w Kosowie, Libanie, Czadzie. Brał udział w licznych międzynarodowych konferencjach i seminariach. Zaangażowany był w prace ze środowiskami kombatanckimi, a także studenckimi.

Wychowywał pokolenia młodych teologów, którzy zawsze darzyli go wielkim szacunkiem, nie tylko ze względu na jego pracę. Był człowiekiem wielkiej miłości, którą potrafił przekazywać innym, człowiekiem wielkiej kultury, jakiej nie spotyka się już na co dzień. Potrafił słuchać, szanował człowieka i uczył tego swoich współpracowników i swoich parafian. Pomagał młodym ludziom wchodzić w świat służby kościelnej. Zawsze odpowiedzialny, zorganizowany, cierpliwy i nie odmawiający pomocy. Łagodzący spory i konflikty.

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Warszawie.