Podobnie jak jej siostra bliźniaczka Ingeborga, pochodziła z rodziny, która przyjechała do Polski ze Skandynawii. Pierwszym z rodu był Knut Fredrik Magnus Uggla, minister w Departamencie Finansów przy rządzie carskim w Warszawie, przybył do Polski pod koniec XIX w. wraz z grupą finlandzkich Szwedów, którzy otrzymali stanowiska urzędnicze w służbie rosyjskiej po powstaniu styczniowym. Rodzina spolonizowała się i pozostała w Polsce.

Nanny Henrietta Uggla była wnuczką Knuta, córką Ferdynanda Uggla i Joanny Elżbiety z d. Rauschenbach. Ferdynand wybudował mały domek w Milanówku pod Warszawą. W czasie I wojny światowej, posądzony o niemieckie pochodzenie, został zmuszony do opuszczenia Polski i wyjechał do rodziny żony na Krym. Zmarł w 1918 r. w dramatycznych okolicznościach w drodze do kraju, pozostawiając żonę z trójką dzieci: bliźniaczkami Ingeborgą i Nanny oraz synem Hjalmarem. W 1923 r. wszyscy oni otrzymali polskie obywatelstwo.

Nanny Uggla urodziła się 29 VIII 1909 r. w Warszawie. Po ukończeniu Ewangelickiego Gimnazjum wstąpiła do Diakonatu Warszawskiego „Tabita”. Od początku okupacji hitlerowskiej służyła w Armii Krajowej. W Domu Macierzystym sióstr diakonis „Tabita” w Skolimowie przy ul. Długiej 43 wraz z siostrą zorganizowała szpital polowy dla żołnierzy polskich rannych w czasie walk wrześniowych i pełniła w nim obowiązki pielęgniarki, asystując przy operacjach. Po ustaniu walk prowadziła Kurs Sanitarny dla dziewcząt.

Po zajęciu przez Niemców „Tabity” Ingeborga wraz z siostrą Nanny organizowały zaplecze sanitarno-medyczne dla Szpitala Ewangelickiego przy ul. Karmelickiej 10 w Warszawie, a w ostatnich dniach sierpnia 1944 r. przewoziły do Warszawy materiały sanitarne ukryte przed Niemcami. Po likwidacji szpitala przez Niemców w maju 1943 roku pracowała jako pielęgniarka w utworzonym Polskim Szpitalu Ewangelickim przy ul. Królewskiej 35.

W czasie Powstania Warszawskiego Ingeborga Uggla pełniła dyżur w kanałach na Starówce, opatrując rannych powstańców oraz roznosiła jako łączniczki AK meldunki Delegatury Rządu. Brała też czynny udział w ewakuacji Szpitala Ewangelickiego. Za swoje zasługi w obronie ojczyzny została odznaczona w 1986 r. Krzyżem Powstańczym, a w 1987 r. Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Po upadku Powstania wyszła z Warszawy z grupą diakonis i osób cywilnych pod przewodnictwem ks. Zygmunta Michelisa do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121), skąd po zwolnieniu przedostała się do rodzinnego domu w Milanówku.</div>

Po zakończeniu wojny, już od lat czterdziestych wraz z siostrą udzielała się w pracy kościelnej na Mazurach. Na Mazurach zajmowała się m.in pracą w szkółkach niedzielnych. Na początku 1952 r. pracowała w Wydminach, Szczytnie, Mrągowie, a następnie została przydzielona „do pomocy ks. Hintzowi z miejscem zamieszkania w Orzyszu dla obsługi zborów w Orzyszu, Okartowie i Ełku”.
Ostatnie lata życia spędziła jako pensjonariuszka Ewangelickiego Domu Opieki dla Dorosłych w Konstancinie – Jeziornej (ul. Długa 53). Po śmierci została pochowana na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie – w kwaterze Sióstr Diakonatu Warszawskiego.</div>

źródła:
Powstańcze Biogramy https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/ingeborga-uggla,46870.html#1</div>
Szpital Ewangelicki w Warszawie http://old.luteranie.pl/www/biblioteka/dkosciol/diakonia/szpital-wawa.htm</div>
Kartki Mazurskie http://www.olsztyn.luteranie.pl/pl/biuletyn/MTE_2007_08_50.htm</div>
Anna Karin Gajewska, Szwedzka Narodowość, a polski patriotyzm – działalność rodziny Uggla w czasie okupacji hitlerowskiej https://zawacka.pl/biuletyny/Biuletyn2010-1.pdf