Dawny kościół ewangelicko-augsburski (dom modlitwy) w Tomaszówce. Wybudowany w 1863 r. po powstaniu kantoratu w Tomaszówce należącego do parafii Chełm-Kamień. Przebudowany w 1910 r. Kaplica była wykorzystywana do 1940 r., do momentu przesiedlenia ludności pochodzenia niemieckiego do Wielkopolski i na Pomorze.
Po II wojnie światowej budynek przejęto na potrzeby szkoły. Obecnie pełni funkcję kaplicy rzymskokatolickiej (parafia Pawłów, filia Tomaszówka). Obiekt jest wykonany z drewna, rozplanowany na rzucie prostokąta i przykryty dwuspadowym dachem.
Parafia ewangelicka w Chełmie powstała najpóźniej w 1885 r. obejmowała swoim zasięgiem większość powiatu chełmskiego i część pow. hrubieszowskiego, siedzibą jej była miejscowość Kamień, niektóre kantoraty i kaplice ewangelickie na terenie parafii powstały już w latach 50-tych XIX w. W latach 1916-1920 ewangelicy używali kościoła poreformackiego w Chełmie. Podczas II wojny światowej podlegali niemieckiemu Kościołowi ewangelickiemu, po 1944 r. parafia przestała funkcjonować. Wg spisu z 1910 parafia Chełm wraz z kantoratami działała w obrębie diecezji warszawskiej. Superintendentem (zwierzchnikiem diecezji) był ks. Aleksander Schoeneich w Lublinie. Wg spisu z 1939 r. parafia Chełm-Kamień podlegała diecezji lubelskiej, superintendentem nadal był ks. Schoeneich.
Nabożeństwa na rozległym terenie parafii odprawiane były przez kantorów w miejscowych domach modlitwy. Proboszczowie rzadko tam docierali. Do kościoła w Chełmie-Kamieniu przyjeżdżano zwykle, by zawrzeć związek małżeński. Służba duchownych na tym terenie była dosyć trudna. Przez większą część roku podróżowali od kantoratu do kantoratu, odprawiając wszędzie nabożeństwa i zajmując się różnymi sprawami duszpasterskimi. Czasem brakowało dla nich noclegu, albo spali w bardzo skromnych warunkach, zdarzało się że podróżowali w palącym słońcu lub w deszcze na nędznych wozach. (z książki Kurta Lücka).
Kantorzy Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w poszczególnych miejscowościach oprócz obowiązków nauczycielskich byli zobowiązani do odprawiania nabożeństw, odczytywania kazań w niedzielę, prowadzenia lekcji konfirmacyjnych, ale także prowadzenia pogrzebów, w wyjątkowych sytuacjach chrztu dzieci. Z inicjatywy kolonistów powstały tzw. szkoły kantorackie, połączenie w jednym budynku szkoły i kościoła, co zrodziło się z konieczności i okazało się przydatne dla społeczności wiejskiej. Lekcje odbywały się w języku niemieckim, w tym samym czasie prowadzono lekcje religii. Od 1897 roku, za czasów Królestwa Polskiego, instrukcje musiały być wydawane głównie w języku rosyjskim.
Po I wojnie światowej szkoły kantoratu zostały przekształcone w szkoły polskie. 2 marca 1919 roku Rada Ministrów podjęła decyzję o rozwiązaniu niemieckich szkół i dwóch stowarzyszeń szkolnych od dniu 31 marca 1919 roku. Państwo przejęło szkoły, zadecydowało o miejscu pobytu lub zwolnieniu nauczycieli i wprowadziło język polski zamiast niemieckiego. W domach modlitwy i kościołach ewangelickich nabożeństwa odbywały się jeszcze po niemiecku. Oficjalnym językiem był jednak język polski.
Parafianie nie spotykali się tylko na nabożeństwach, ale także na próbach chóru kościelnego, zespołu puzonistów, weselach, pogrzebach, i innych uroczystościach. Nie było chyba kantoratu bez chóru śpiewaków i puzonistów. Wg informacji, którą podaje Eduard Kneifel w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Polsce działało wtedy 306 zespołów puzonistów z 5237 muzykami.
W parafii Chełm-Kamień służyli jako duszpasterze m.in.:
1876-1889 – Ks. Rudolf Gustaw Gundlach
1890-1913 – ks. Władysław Wilhelm Wernitz
1899-1900 – ks. Siegmund August Loppe
1907 – ks. Zdzisław (Leonhard) Geissler
1913-1914 – ks. dr Lucjan Lewandowski
1916-1918 – ks. Siegmund August Loppe
1919-1925 – ks. Teodor Bergmann
1926-1933 – ks. Servatius Albert Fröhlich (Froehlich)
1934-1938 – ks. Leopold Matz
1934-1939 – ks. Waldemar Lucer
1942-1943 – ks. Jacob Rossnagel
Źródło:
Eduard Kneifel, Die Pastoren der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen. Ein biographisches Pfarrerbuch mit einem Anhang, Eging/Passau 1967