W 1835 roku z części parafii ewangelickiej w Gliwicach wyodrębniła się grupa staroluterańska. Nowa grupa ewangelików liczyła wówczas jedynie 40 osób, a przewodniczył jej pracownik huty gliwickiej – formierz Hoinkiss, w którego mieszkaniu odbywały się pierwsze spotkania staroluteran. Mimo narastających represji ze strony władz parafii ewangelickiej oraz władz miasta, członkowie grupy nie zrezygnowali ze swoich poglądów.

W roku 1900 ks. Birke uzyskał oficjalne uznanie istniejącej parafii staroluterańskiej, niezależnej od parafii ewangelickiej. W roku 1901 do parafii tej należało 209 osób z różnych miejscowości przyległych do Gliwic. Początkowo wierni spotykali się w salce przy ul. Chorzowskiej. W roku 1902 parafia wybudowała wg projektu królewskiego inspektora budowlanego Schroedera z Koźla nowy kościół przy obecnej ul Jagiellońskiej, poświęcony we wrześniu 1902 roku. Budowę prowadził mistrz budowlany Proske. Kościół zlokalizowano w pobliżu Starej Huty Gliwickiej, w rozwidleniu bardzo ważnych ówczesnych dróg prowadzących z Gliwic do Zabrza i Chorzowa.

Do kościoła przylega obecnie plebania zaadaptowana z budynku mieszkalnego. Organy zbudował gliwicki organmistrz E. Kurzer, a dzwony odlano z żeliwa w Bochum w 1901 r. Autorem pierwotnego nieistniejącego wystroju malarskiego był Noelner z Wrocławia.
Główną ozdobą świątyni był pierwotnie obraz ołtarzowy – kopia „Pokłonu pasterzy” Rafaela, który jednak zaginął po 1945 r. Istniejąca do dziś płaskorzeźba na ścianie ołtarzowej powstała według wzoru z ewangelickiego kościoła Chrystusa we Wrocławiu. Po wojnie, w sierpniu 1945 r. budynek zajęty został przez oo. Pallotynów z Warszawy i poświęcony jako kościół rzymskokatolicki p.w. św. Jacka.

Ze wspomnień starszych mieszkańców dzielnicy hutniczej, którzy przybyli tu ze wschodu w roku 1945, wynika, że wówczas kościół przy ul. Jagiellońskiej był jedynym miejscem w Gliwicach powojennych, gdzie msze odprawiane były po polsku. Pobliski kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa prawdopodobnie nie był jeszcze przejęty przez polskie władze kościelne, wobec czego przesiedleńcy zza Buga poszukiwali polskiego kościoła – znaleźli go właśnie przy ul Jagiellońskiej.

Dopiero w czerwcu 1948 r. przekazano ponownie parafii ewangelicko-augsburskiej. Pierwsze nabożeństwo ewangelickie odprawiono uroczyście 4 lipca 1948 r. Po wykonaniu koniecznych remontów 16 października 1949 roku w Gliwicach i w Łabędach uroczyste nabożeństwo odprawił bp Jan Szeruda.

W maju 1952 roku ks. W. Firla został przeniesiony do Sorkwit na Mazurach. Po ks. Firli parafię przejął ks. Alfred Figaszewski, który po 40-letniej pracy w tej parafii w 1992 roku przeszedł na emeryturę. Od 1989 r. – najpierw jako wikariusz, a później proboszcz – do konsekracji na biskupa i wprowadzenia w urząd Biskupa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce w styczniu 2010 r., pracę duszpasterską w parafii prowadził ks. Jerzy Samiec. Obecnie proboszczem parafii jest ks. Andrzej Wójcik.

Źródła:
http://www.ewangelicy.gliwice.pl/index.php/o-nas/parafia
http://www.gliwiczanie.pl/Reportaz/mniejszosci/reportaz/mniejszosci_04.htm#kosciol_zbawiciela
http://www.gliwiczanie.pl/Reportaz/ewangelicy/ewangelicy.htm
https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia_Ewangelicko-Augsburska_w_Gliwicach