Krzysztof Groppler (?-1863) należał do zboru ewangelickiego w Krakowie (obecnie Parafia Ewangelicko-Augsburska św. Marcina w Krakowie). Nieznana jest data jego urodzin (niektóre źródła podają też imię Krystian) ani jego dokładne pochodzenie. Przypuszcza się, że już jego ojciec lub brat był zegarmistrzem, gdyż nazwisko to pojawia się w cechu zegarmistrzów przed Krzysztofem (np. Jan Groppler był starszym cechu w 1820 r.)
Krzysztof już w 1808/1809 r. pracował jako czeladnik w Krakowie, a od 1810 w pracowni Jana Godfryda (Fryderyka) Krosza (Grossa) (1730 Gdańsk? – 15 września 1813 Kraków). Krosz był już uznanym zegarmistrzem, przyjętym do cechu w 1765 r. (prawdopodobnie posiadał przywilej serwitora królewskiego) i wykonywał m.in. prace na zamówienie Stanisława Augusta Poniatowskiego, miał również wpływa na powstanie odrębnego cechu zegarmistrzów w Krakowie (miał syna Antoniego, także zegarmistrza). Krzysztof Groppler rozwijał więc swoje rzemiosło u doświadczonego zegarmistrza. W 1815 r. uzyskał tytuł mistrza, w 1819 taksatora zegarków Banku Pobożnego, był wielokrotnie wybierany starszym i podstarszym cechu. Był następcą innego krakowskiego zegarmistrza Jana Wilhelma Berdaua, który sprawował swoje starszeństwo przez 18 lat do śmierci (5 grudnia 1843) W dniu 8 stycznia 1844 wybrano właśnie Krzysztofa Gropplera na starszego cechu (23 stycznia to zatwierdzono). Jego nazwisko można śledzić w dokumentacji cechu do roku 1863 (do śmierci).
W 1814 roku wraz z Janem Wielandem wstąpił do loży masońskiej „Przesąd Zwyciężony”, która dyplom erekcyjny otrzymała 17 grudnia 1786 roku od Wielkiej Loży Prowincjonalnej „Katarzyny pod Gwiazdą Północną” (istniała do 1790, później działalność zakazana, wskrzeszona po 1810 roku).
Groppler był wolnomularzem IV stopnia wtajemniczenia, należał do tej samej loży co jego poprzednik w cechu Berdau. Wolnomularze zajmowali się dobroczynnością, wspierali różne krakowskie aktywności charytatywne, opiekowali się chorymi w szpitalach wojskowych, jeńcami wojennymi i rodzinami poległych. Loża dopomogła biskupowi Woroniczowi i hr. Małachowskiemu w założeniu „Towarzystwa dobroczynności dla miasta Krakowa i jego okręgu”. Lożę zamknięto w 1822 na mocy carskiego ukazu, ponownie reaktywowano w 1935 r.
W 1861 roku ukarany został grzywną za zamknięcie sklepu w dniu demonstracji 15 października. Z uwagi na rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki władze austriackie zakazały odwiedzania 14 października Kopca Kościuszki, obowiązywał też zakaz demonstracji. Tymczasem 15 października w kościołach m.in. w kościele Mariackim i w nowej synagodze odprawiono nabożeństwa pamięci Kościuszki. Sklepy były zamknięte, aby mieszkańcy mogli uczestniczyć w nabożeństwach. Na Stradomiu miały miejsce starcia demonstrantów z policją. (por. ulotka https://ank.gov.pl/powstaniestyczniowe/original/006.html)
Zegarek wykonany przez Gropplera znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (śr. 5,8 cm, materiały: srebro, mosiądz; techniki: odlewanie, cyzelowanie, grawerowanie, złocenie) Nr identyfikacyjny: MNK IV-Z-824
Żoną Krzysztofa Gropplera była Maria (Marianna) Zuzanna z Rosbergów, ur. 7 lutego 1791, zm. 2 maja 1852. Maria Zuzanna była siostrą Joanny Karoliny Rosberg (Rossberg) (1800 lub 1802–1845 rodzice: Piotr i Anna Tusz), żony Franciszka Matejki, matki Franciszka, Edmunda, Marii i Jana.
Krzysztof Groppler miał siedmioro lub ośmioro dzieci: Karola Wilhelma, Ludwika Ferdynanda, (?), Jana Karola, Emilię Elżbietę, Karolinę Antoninę, Henryka Anastazego i Marię (nie wymienioną w Księdze Rodzin, ale pojawia się w aktach metrykalnych – ślub z Samuelem Petri w 1851 roku, w wieku 22 lat).
Po śmierci żony i córki Krzysztof Groppler ufundował w kościele św. Marcina tablice ich pamięci: „Pamięci Marii Zuzannie z Rosbergów GROPPLER Obywatelce M. Krakowa ur. 7 lutego 1791 zm. d. 2 Maja 1852 Drogiej małżonce tudzież Karolinie Antoninie Groppler ur. d. 2 Paźd.1819 zm. d. 8 Lutego 1850 ukochanej córce stroskany mąż i Ojciec wraz z familią ten pomnik w dowód niewygasłego żalu kładzie. Pokój jej popiołom„.
Inna córka, Groppler Elżbieta Emilia poślubiła Michała Franciszka de Bogoria-Pleszowskiego (kościół św. Marcina, 1842). Najciekawszą jednak postacią wśród jego dzieci był Henryk Atanazy Groppler (1822-1887). Od lat pięćdziesiątych XIX wieku Henryk mieszkał w Stambule. Wymieniony jest w Gazecie Warszawskiej z 1886 r.: „Polakiem najzamożniejszym i najwybitniejszym jest tu p. Henryk Groppler, zamieszkały w Stambule od lat 35, mający wielkie kopalnie marmurów i boraksu, utrzymujący na Bosforze 9 statków parowych, człowiek jeszcze pełen sił i zdrowia. W gościnnym jego domu, położonym nad Bosforem, w Bebeku, spędziliśmy przyjemnie kilka godzin, a gdyśmy się rozstawali, w oczach tak gospodarza jak jego zacnej małżonki widzieliśmy łzy niekłamane.”
opracowanie: Agnieszka Godfrejów-Tarnogórska