Cmentarz ewangelicki w Wiśle na Groniczku założony został na gruncie Pilcha. Pierwotnie jego powierzchnia wynosiła około 3 tys. m². Poświęcenia cmentarza dokonał w dniu 21 listopada 1819 r. ks. Michał Kupferschmid. Pierwszym zmarłym pochowanym na Groniczku był Paweł Cieślar z Zadniego Fiedorowa z Malinki (nr domu 387). Pierwotnie nad mogiłami, tak jak to jest w tradycji, stawiano drewniane krzyże, rzadziej metalowe czy kamienne. Najstarszy metalowy krzyż pochodzi z 1876 r., zachowany na mogile Pawła Pilcha. Pierwszym kamiennym nagrobkiem, który przetrwał do dnia dzisiejszego, jest pomnik zmarłego w 1867 r. ks. Michała Kupferschmida.

Popularną formą oznaczania grobów na Groniczku były kolorowe bańki o średnicy 10 do 15 cm mocowane na patykach. Jednakże latem 1929 r. miał miejsce znamienny incydent. Troje dzieci zamieszkałych w pensjonacie „Dziechcinka” rozbiło około 100 baniek nagrobnych. Rodzice pokryli w całości koszty zniszczeń, ale nie było już możliwości zakupu nowych. Wydarzenie to przyczyniło się do zaniku oryginalnego zwyczaju oznaczania grobów, który ostatecznie przestał był praktykowany podczas II wojny światowej.

W styczniu 1935 r. przystąpiono do sporządzenia pierwszego szczegółowego planu cmentarza, który wykonał architekt Franciszek Landecki. W 1939 r. wybrukowano główną aleję, wzniesiono mur kamienny oraz metalową bramę. Cmentarz na Groniczku był wielokrotnie powiększany, kolejno w: 1869 r., 1872 r., 1902 r., 1949 r. oraz w latach 70. XX wieku.
W 1947 r. przystąpiono do budowy kaplicy cmentarnej, której projekt wykonał bezinteresownie Wiesław Śliwka, a płaskorzeźbę ołtarzową artysta rzeźbiarz Artur Cienciała. Uroczystość poświęcenia kaplicy odbyła się 29 sierpnia 1948 r. Przed wejściem do kaplicy, po prawej i lewej stronie, wmurowano w 1949 r. dwie marmurowe tablice upamiętniające osoby, które zginęły podczas II wojny światowej.

Bibliografia: Danuta Szczypka, Groniczek – cmentarz ewangelicki w Wiśle, „Rocznik Wiślański”, t. 3, Wisła 2011, s. 7-13