Kościół ewangelicki (ruina) we Wleniu został zbudowany w latach 1751-1752, gdy Fryderyk II Wielki – król Prus ogłosił wolność religijną dla wszystkich swoich obywateli. Budowla powstała na planie prostokąta z wysunięta fasadą wejściową i ściętymi narożami. Mansardowy dach pokryto łupkiem. Wewnątrz były dwie kondygnacje empor wspartych na lekkich wysmukłych kolumienkach. Barokowy ołtarz biały i złocony. Organy wykonane w 1753 r. przez znanego i cenionego na Śląsku organmistrza Gotlieba Meinerta z Lähn (Wlenia). Z okazji stulecia budowy świątyni w 1852 roku wzniesiono drewnianą wieżę z dzwonami (dzwony zostały zarekwirowane w czasie I wojny światowej na potrzeby armii niemieckiej). Nowe dzwony do kościoła zostały ufundowane w 1922 r. przez Jenny Pingel i odlane w ludwisarni Schilling & Lattermann w Apolda. W 1927 roku parafia przy kościele ewangelickim liczyła 3030 osób.
Po 1945 r. opuszczony kościół ulegał dewastacji i niszczeniu. Zdemontowano wyposażenie, a dzwony trafiły do kościoła rzym.-kat. pw. św. Mikołaja we Wleniu, w którym do dziś służą wiernym. W latach siedemdziesiątych XX w. obniżono mury kościoła, nakryto go płaskim dachem. Następnie był wykorzystywany jako magazyn nawozów sztucznych. Obecnie pusty.

Źródła:
http://www.wlen.org.pl/artykuly/kosciol_ewangelicki_we_wleniu.html (dostęp:25.03.2019r.);
– tablica informacyjna”