Kościół wybudowany na przełomie XIV i XV wieku w stylu gotyckim. Początkowo odległość od morza wynosiła ok. 2 km. Po sejmie trzebiatowskim (1534) kościół został luterańską świątynią. W 1658 r. wyremontowano jej wnętrze i wyposażono w renesansowe i barokowe ławy, ambonę, chrzcielnicę, ołtarz i stelle. Podczas wojny siedmioletniej Rosjanie rozgrabili większość wyposażenia. W 1650 r. wybudowano obok świątyni drewnianą wieżę, która dwukrotnie spłonęła przez uderzające pioruny (1760, 1818). Na jej miejscu postawiono dzwonnicę. Obok kościoła znajdował się cmentarz, który został zamknięty w 1809 r. ze względu na zjawisko abrazji; morze zaczęło odsłaniać miejsce pochówku mieszkańców Trzęsaczu już w II połowie XVIII wieku.

Pierwsze zabezpieczenia, które miały potrzymać zjawisko abrazji wykonano już w 1750 r. Niestety nie zdały one egzaminu. W 1868 r. odległość do klifu wynosiła 1 m. Ostatnie nabożeństwo odbyło się 2 marca 1874 r. Świątynie ze względów bezpieczeństwa zamknięto 2 sierpnia 1874 r. W 1891 r. morze odsłoniło fundamenty, w 1900 r. zabrało pierwszy fragment przypory. W nocy z 8 na 9 marca 1901 r. zawaliła się ściana północna.