Wobec rozwijającego się osadnictwa olęderskiego w dolinie Wisły i na obszarze południowo-zachodniego Mazowsza, i co za tym idzie wzrostu liczby ludności wyznania luterańskiego, w 1775 r. utworzona została w Iłowie parafia ewangelicka. Pierwszy drewniany kościół z cmentarzem zbudowany został na terenie przylegającym dziś od zachodu do obecnego cmentarza katolickiego. W latach 30. XIX w. ze względu na zły stan budynku podjęto działania w celu budowy nowego kościoła. Ostatni dziedzic Iłowa Józef Lasocki obiecał pomoc finansową w tym przedsięwzięciu, ale w 1844 r. sprzedał dobra iłowskie rządowi, który włączył je do Księstwa Łowickiego. Jednak władze Księstwa nie kwapiły się z realizacją zobowiązania. Wobec tego Konsystorz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego zaproponował zrzeczenie się pomocy w zamian za przekazanie parafii dawnego dworu Lasockich w celu zaadaptowania go na świątynię. Do zamiany doszło w 1856 r. Teren wokół starego kościoła nadal pełnił funkcję cmentarza i z czasem został jeszcze rozszerzony.

Stan dworu nie był najlepszy i ostatecznie zdecydowano się przeznaczyć go na dom pastora i szkołę, a obok wznieść nowy kościół. W 1857 r. budowniczy Franciszek Kowalski sporządził projekt.Jeszcze wiosną 1858 r. rozpoczęto przygotowania do budowy kościoła, zwieziono kamień na fundamenty. Poczynania te wywołały sprzeciw proboszcza iłowskiego, księdza Piesiewicza, który natychmiast powiadomił o nich swych zwierzchników. 18 maja 1858 r. arcybiskup warszawski wysłał do KRSW i D protest przeciw budowie kościoła ewangelickiego „o 50 sążni (tj. 10,7 m — P.F.) od oparkanienia kościoła katolickiego”. W tej sytuacji kolegium kościelne wybrało nowe miejsce pod budowę kościoła, odległe od kościoła katolickiego o 240 stóp, tj. 128,1 m. 10 stycznia 1859 r. Kowalski sporządził projekt i kosztorys kościoła, przedstawiony następnie KRSW i D do zatwier­ dzenia. Wówczas Komisja poleciła budowniczemu powiatu łowickiego, Karolowi Pelletier udać się do Iłowa i sporządzić plan lokalizacji kościoła. Pelletier przyjechał do Iłowa, nie spotkał sięjednak ani z pastorem Piotrem Beczkowskim, ani z kolegium kościelnym. Udał się natomiast do proboszcza Piesiewicza, wraz z którym obrał pod budowę miejsce odległe o 660 stóp od kościoła katolickiego. KRSW i D sądząc, że budowniczy uzgodnił taką lokalizację z ewangelikami, zatwierdziła ją 15 czerwca 1859 r., a 10 listopada tegoż roku projekt i kosztorys budowy kościoła. 18 kwietnia 1860 r. odbyło się uroczyste położenie kamienia węgielnego pod nowy kościół, oczywiście w miejscu odległym od kościoła katolickiego o 240 stóp, czyli w sąsiedztwie byłego dworu Lasockich. W uroczystości tej wzięli udział: administrator diecezji warszawskiej, generalny superintendent Kościoła Ewangelicko-Augsburskie­go Juliusz Ludwig, administrator Księstwa Łowickiego Aleksander Hauke i naczelnik powiatu łowickiego. Duchowieństwo katolickie natychmiast interweniowało u władz, które wydały zakaz kontynuowania budowy, ponieważ została rozpoczęta w miejscu niezgodnym z zatwierdzonym planem. Tryumfujący ksiądz Piesiewicz „wraz z parafianami wymierzył odległość stóp 660 od swego kościoła i zatknął tykę w polu, pomiędzy zasiewami, oznajmiwszy swoim parafianom, że tu tylko, a nie gdzie indziej, Niemcom dozwala stawiać kirchę” — czytamy w skardze pastora i kolegium kościelnego, skierowanej do Konsystorza. Na szczęście dzięki poparciu Aleksandra Haukego, KRSW i D wyraziła 23 maja 1860 r. zgodę na kontynuację budowy. Koszt kościoła wraz z wyposażeniem (organy, ambona, ławki) miał wynosić 12 158 rubli 1/2 kopiejki, które zamierzano uzyskać ze składek parafian w ciągu trzech lat. Ostatecznie z uwagi na pogłebione fundamenty koszty budowy były wyższe.