Kościół wybudowano w południowo-zachodnim narożniku średniowiecznych murów obronnych miasta (obecna ul. Jedności Słowiańskiej).

Budowę masywnego, obronnego kościoła rozpoczęto w 1350 roku, a zakończono w 1391 roku. Jego patronką została św. Barbara (data budowy kościoła św. Barbary widniała aż do 1796 roku na blaszanej chorągiewce na szczycie dachu).

Od 1525 roku świątynia należy do Kościoła ewangelicko-augsburskiego.
Obecna świątynia została wzniesiona w drugiej połowie XV wieku. Wówczas też zakończono budowę przylegającej do niej wysokiej wieży dzwonniczej.
Świątynia była restaurowana po pożarach z lat 1583 i 1750. Po pożarze w 1750 wieża została obniżona o jedną kondygnację, i nakryta kopulastym hełmem, mury zostały wzmocnione przyporami, stare drewniane sklepienie zostało zastąpione nowym sklepieniem kubełkowym, przebudowana również została kruchta południowa (lata 1765-1775). W niezmienionej formie budowla przetrwała do czasów współczesnych.

Późnogotycki kościół jest zbudowany z cegły na planie prostokąta. Jest to jednonawowa budowla salowa z zakrystią od strony północnej i kruchtą od strony południowej. Korpus świątyni jest oszkarpowany, a w jego elewacjach znajdują się okna ostrołukowe. Kościół nakryty jest dachem dwuspadowym złożonym z dachówek. Od strony zachodniej jest umieszczona szeroka, masywna wieża wzniesiona z cegły na fundamencie z kamienia polnego, zakończona barokowym hełmem, nakrytym gontem w 1770 roku.

Świątynia posiada mnóstwo cennych zabytków, należy do nich m.in. ołtarz główny wykonany w 1673 roku (polichromia namalowana w 1713 roku przez C. Heimkego). W jego centralnej części znajduje się płaskorzeźba Trójcy Świętej – po jej lewej i prawej stronie są umieszczone figury czterech ewangelistów, a poniżej – scena Ostatniej Wieczerzy. Niedaleko ołtarza są umieszczone duże figury Mojżesza i Aarona, a za nimi, na ścianach, są umieszczone gotyckie stalle z końca XV wieku. Ambona w kościele została wykonana w 1680 roku, z kolei organy, powstały w królewieckim warsztacie Jahanna Jozuego Mosengela w 1705 roku (budowa całego prospektu została zakończona w 1744 roku). Dzwony w świątyni zostały ufundowane w latach 1774, 1785 i 1845. W kościele są umieszczone również: krucyfiks z XVI wieku (naprzeciwko ambony), świecznik w formie głowy jelenia z 1608 roku (w środkowej nawie), epitafium Krzysztofa Hartknocha zmarłego w 1687 roku oraz epitafia wiernych poległych w czasie wojen napoleońskich, wojny francusko-pruskiej w 1871 roku i pierwszej wojny światowej[2].

Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_ewangelicko-augsburski_w_Pasymiu
http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_ewangelicko-augsburski_w_Pasymiu
Janczewski Zbigniew: Kościół w Pasymiu: historia kościołów powiatu szczycieńskiego Zbigniew Janczewski „Kurek Mazurski”. – 2005, nr 10, Liżewska, Iwona: Przewodnik po historii i zabytkach Ziemi Szczycieńskiej
Rzempołuch, Andrzej: Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich