Dzieje nieistniejącej już świątyni luterańskiej w Raciborzu rozpoczynają się od zakupu 23 marca 1904 roku od Helmine Frank parceli pod budowę kościoła wielkości 22,21 arów. Następnie teren powiększono do 1,10 hektara. Działki kosztowały łącznie 135 000 marek. 19 września 1909 roku poświęcono kamień węgielny. Świątynię zaprojektował berliński architekt Jürgen Kröger. Obszerny kościół, z owalną rotundą został poświęcony 1 listopada 1911 r. w obecności generalnego superintendenta D. Nottebohma. Ks. dr Gühloff wygłosił kazanie na motywach ewangelii według św. Łukasza: Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie (Łuk. 2, 14).
Najbardziej charakterystycznym elementem kościoła były dwie barokowe 51 metrowe wieże, między którymi znajdował się wysunięty w stosunku do ich linii główny portal wykonany z piaskowca. Wewnątrz wież umieszczono trzy dzwony z 1837 roku, przeniesione z kościoła św. Ducha. Kościół miał 44,5 m długości i 30 m szerokości, w środku mogło zmieścić się 1200 osób. W prezbiterium umieszczono ołtarz z kościoła Świętego Ducha. Został on wyposażony w nowy obraz przedstawiający Zdejmowanie z Krzyża, wykonany przez wybitnego malarza historycznego, prof. Eduarda Kaempffera. W oknach umieszczono witraże przedstawiające sceny z Nowego Testamentu. Obok świątyni wybudowano plebanię i dom parafialny z obszerną salą, stacją diakonii, przedszkolem i mieszkaniami.
W 1945 r. kościół uległ niewielkim zniszczeniom (głównie dach). Od tego czasu świątynia niszczała. W latach 60 XX w. powstała idea zamienienia kościoła na salę widowiskową. Z dachu ściągnięto miedzianą blachę i dachówki. Po jakimś czasie kościół został rozebrany. W jego miejscu 14 lipca 1973 rozpoczęto budowę szkoły muzycznej, którą 1 września 1978 r. uroczyście oddano do użytku.