WŁOCHY, niewielka podwarszawska wioska zaczęła się zaludniać w okresie międzywojennym, osiedlali się tu kolejarze, rzemieślnicy, kupcy. Wśród nich była spora grupka ewangelików. Zwrócili się oni z prośbą do ks. Mieczysława Rügera o zorganizowanie na tym terenie nabożeństw. Właściciele cegielni – rodzina Koelichenów udostępnili na ten cel salę w swoim pałacyku. Pierwsze takie nabożeństwo odbyło się 8. XII. 1933 r. Powołano wówczas specjalny komitet, na czele którego stanął główny inicjator całego przedsięwzięcia – p. Józef Scholtz. Zebrano ofiary na zakup fisharmonii i ławek. Zorganizowano gwiazdkę dla dzieci z niezamożnych rodzin, powstała szkółka niedzielna. Nabożeństwa odprawiane były co drugi tydzień, głównie przez ks. Mieczysława Rügera. Ale myślano o wybudowaniu własnej świątyni.
W roku 1936 rodzina Koelichenów podarowała plac o powierzchni 2000 m2 pod budowę przyszłego kościoła. 19. IV. 1936 r. zawiązał się Komitet Budowy, którego prezesem honorowym został senator Ludwik J. Evert, przewodniczącym adwokat Edward Koelichen, zaś członkami: pastorowie warszawscy ks. ks. August Loth, Zygmunt Michelis, Otton Krenz i opiekun parafian z Włoch ks. Mieczysław Rüger a także pp. J Scholz, mjr K. Hellwig i M. Buerger. Poczęły napływać ofiary.
15.XI. 1936 r.- poświęcono kamień węgielny pod budowę kościoła. Plany budowy wykonali bezinteresownie architekci – bracia Goetzenowie. Pan Józef Scholtz prowadził prace budowlane. Początkowo zbudowano niewielki dom parafialny z salą przeznaczoną na nabożeństwa. W następnym etapie wzniesiono kościół połączony z salą parafialną.
6. I. 1939 r. – odbyła się uroczystość poświęcenia kościoła, choć były jeszcze braki w wyposażeniu jego wnętrza. Aktu poświęcenia dokonał ks. August Loth, a kazanie podczas tego nabożeństwa wygłosił ks. Zygmunt Michelis. Ks. Mieczysław Rüger odczytał sprawozdanie z budowy. Trwały jednak nadal prace wykończeniowe wewnątrz kościoła. Po śmierci p. Józefa Scholtza (w marcu 1939) pracami budowlanymi kierowali jego synowie.
Wybuchła II wojna światowa, 3. IX. 1939 roku ks. Mieczysław Rüger śpieszący na nabożeństwo został aresztowany przez Policję, po kilku godzinach zwolniono go i nabożeństwo choć z opóźnieniem zostało odprawione. W czasie okupacji społeczność ewangelicka we Włochach podzieliła się na dwie grupy narodowościowe. Nabożeństwa odprawiał tylko ks. Mieczysław Rüger. Po wojnie kościół zajęty był przez intendenturę; nabożeństwa można było odprawiać dopiero od 1946 roku. Brakowało szyb, ale zachowały się wzniesione podczas wojny ołtarz i ambona, odnaleziono krucyfiks i lichtarze, a naczynia komunijne kościół otrzymał w darze z ziem zachodnich. Wybrano pierwszy powojenny zarząd kościołą: przewodniczącym został pan Karol Lange a członkami: pp. Ryszard Glaeser, Alfons Nyczke, Elza Glaeserowa; rozpoczęto zbiórki pieniędzy na niezbędne remonty, sporządzono spis ewangelików z Włoch i okolic. W mieszkaniu pana Langego, ks Rüger rozpoczął lekcje religii. Nabożeństwa początkowo odbywały się w salce przy kościele z powodu braku szyb. Z dokonanych zbiórek w okresie 1946-50 dokonano remontu kościoła i wykonano ogrodzenie. Od 1951 nabożeństwa przeniesiono do kościoła. Zainstalowano ogrzewanie. Ale w tym czasie frekwencja na nabożeństwach zaczęła drastycznie spadać.
W roku 1965 przeprowadzono gruntowny remont kaplicy i dokonano jej rekonsekracji. Ówczesny proboszcz parafii ks. sen. Ryszard Trenkler zwrócił się do mieszkańców Włoch i okolic z apelem o ożywienie życia religijno-kościelnego. Odtąd nabożeństwa odbywały się regularnie 2 razy w miesiącu. Przez szereg lat prowadzono także lekcje religii dla kilkuosobowej grupy dzieci w wieku przedkonfirmacyjnym. Po remoncie, w ołtarzu umieszczono kopię obrazu Hoffmana „Chrystus w Getsemane” autorstwa Elizy von Everth. Obraz ten przeniesiono z dawnego kantoratu w Pruszkowie. Kościół otrzymał w darze organy. Po ponownej renowacji kościoła, instalacji centralnego ogrzewania, nowego oświetlenia i wykonania boazerii, w ołtarzu pojawiła się kopia „Ostatniej wieczerzy” podarowana przez ks. sen. Ryszarda Trenklera . W następnych latach wzniesiono nowy stół ołtarzowy, a w miejsce ambony – prosty pulpit lektorski w prezbiterium. Koło Pań ofiarowało obrus na ołtarz. W 1985 r. wmurowana została tablica pamiątkowa ku czci ks. Mieczysława Rügera, w 10 rocznicę jego śmierci.
tekst: A. Karska / ks. W. Nast