Zachodnia część Parafii w Drogomyślu usytuowana w Pruchnej pierwotnie nazywana była Gminą cmentarną. Gmina cmentarna, składająca się z wielu rodzin zapragnęła wybudować na swoim cmentarzu kaplicę. Służyłaby ona początkowo do nabożeństw pogrzebowych. Na rysunku, który sporządził budowniczy można było odczytać datę 2 marca 1892 rok. Budowa kaplicy z wieżą i dzwonami miała miejsce w latach 1892 – 1893. W 1893 wykonano pierwszy, drewniany pawlacz. Uroczyste poświęcenie nastąpiło 17 września 1893 roku o godzinie 10:30. Z prośbą o poświęcenie starsi zboru zwrócili się do ks. superintendenta Theodora Haasego. W tymże roku Jan Łomozik przywiózł na wozie ołtarz. Gospodarz Marek użyczył zaprzęgu z parą koni, aby można było przywieźć obszerną, na biało polichromowaną mensę i nastawę ołtarza z obrazem przedstawiającym Zbawiciela wychodzącego z grobu w poranek zmartwychwstania.
Nie jest pewne skąd ołtarz ten pochodzi. Prawdopodobnie został wykonany na Zaolziu lub przez czeskiego artystę, ponieważ w inskrypcji nad obrazem „Jam jest zmartwychwstanie i żywot” litera „z” oznaczona jest charakterystycznym odwróconym daszkiem, znakiem typowym dla języka czeskiego. Nowy pawlacz w 1910 roku wykonał Paweł Hudziec – rolnik z Pruchnej. W 1923 roku w wieży zawieszono trzy stalowe dzwony, pochodzące z fabryki Wende w Niemczech.
Dnia 8 września 1928 roku podczas pamiątki założenia kaplicy cmentarnej została ogłoszona wiadomość o zebraniu. Ks. Józef Nierostek z Cieszyna i proboszcz parafii Drogomyśl ks. Jan Morcinek, którzy przedstawili potrzebę zrzeszenia młodzieży poza szkolnej oraz nadania jej obowiązków pracy organizacyjnej. Efektem tego spotkania było powołanie do życia Związku Polskiej Młodzieży Ewangelickiej w Pruchnej, który początkowo zrzeszał w swoich szeregach 30 członków. Głównymi organizatorami byli nauczyciel Paweł Brus oraz Maria Goszyk. Warto tutaj na chwile zatrzymać się przy postaci Pawła Brusa, który będąc ewangelickim nauczycielem i aktywnym działaczem w lokalnej parafii, nie tylko założył Związek Młodzieży Ewangelickiej, ale także stał się jego prezesem. To wydarzenie zainicjowało jego wieloletnią współpracę z młodzieżą pozaszkolną, pomijając wykonywany zawód nauczyciela. Był dyrygentem chóru i reżyserem teatru amatorskiego. Wygłaszał liczne pogadanki i wykłady, prowadził ożywione dyskusje z posłem Tadeuszem Regerem. Działał w Radzie Gminnej, Spółce Pastwiskowej i Spółdzielni Mleczarskiej, był twórcą Związku Rezerwistów. Jego wybitna postać zauważona i nagrodzona została w roku 1938 Srebrnym Krzyżem Zasługi za całokształt pracy zawodowej, społecznej i kulturalno – oświatowej.
Utworzona została sekcja chórowa i amatorska. Sekcja sceniczna organizowała występy u siebie jak i w sąsiednich wsiach. Wystawiano następujące sztuki: „Iste roki”, „Syn marnotrawny”, „Wesele Hanki”, „Pani wójtowa” czy „Ondraszek”. Przez pierwsze dwa lata dyrygentem chóru był Jan Samiec – nauczyciel z Zebrzydowic. Chór zaczął występować na nabożeństwach i wieczorkach, a dochody z imprez przeznaczono na tworzenie biblioteki. Kolejnym dyrygentem został prucheński nauczyciel Karol Pieczka, a po nim Rudolf Stryja z Kończyc Wielkich. Chór brał czynny udział w zjazdach młodzieżowych czy podczas akademii z okazji rocznic narodowych. Występował także na ślubach, pogrzebach członków chóru, no i oczywiście na nabożeństwach. Urządzano walne zebrania, gwiazdki, przedstawienia, wycieczki, a również imprezy dochodowe takie jak wieczorki, festyny lub zabawy karnawałowe.
W latach 1928 – 1939 do prucheńskich ewangelików docierały następujące czasopisma ewangelickie: „Poseł Ewangelicki”, „Ewangelicki Poseł Cieszyński”, „Głos Młodzieży Ewangelickiej” i „Przyjaciel ludu”.
W wyniku działań wojennych w 1945 roku podobnie jak wiele prucheńskich miejsc ucierpiała również ewangelicka kaplica (obecnie Kościół Zmartwychwstania Pańskiego). Podczas odbudowy postanowiono zbudować obszerny, lewostronnie wydłużony balkon, przez co zwiększono liczbę miejsc.
Z czasem kaplica cmentarna zaczęła pełnić regularnego miejsca spotkań ewangelików. 26 stycznia 1947 roku odbył się pierwszy po wojnie zjazd Związku Młodzieży Ewangelickiej w zniszczonej wsi Pruchna.
Również wtedy wystąpił chór, który wznowił swoją działalność. Początkowo chór znajdował się pod kierownictwem Pawła Błahuta, potem przejął go Henryk Pilich. Uroku chórzystom dodawały stroje śląskie, w których wszyscy występowali. W 1952 roku uruchomiono placówkę przy kaplicy, w której zaczęły się odbywać szkółki niedzielne a swego czasu próby miał chór. Odbywały się tam też lekcje religii do 1990 roku.
Całkowitego odnowienia kaplicy dokonano w 1973 roku.
W czasie tego remontu zbudowano żelbetonowy chór oraz pomalowano wnętrze i dach. Projekt odmalowania wnętrza powierzono Biszorskiemu, z kolei odmalowaniem dachu zajął się Franciszek Oborny. Remont kaplicy miał być zakończony na 80 – tą rocznicę założenia. Za całość remontu, główną odpowiedzialną osobą był Józef Pierzchała. Rozpoczęto 31 lipca 1972 roku od rozbiórki starego, drewnianego pawlacza. 02.09.1972 betonowano stropy. W październiku prace na dany rok zakończono, a kolejne rozpoczęto w kwietniu od wykonania tynków pawlacza. W latach 1972 – 1980 zbudowano ogrodzenie wokół cmentarza, a także ułożono na nim chodniki z płyt. 1 sierpnia 1986 rozpoczęto prace przy budowie marowni na cmentarzu. Parafianie chętnie, bez jakiegokolwiek wynagrodzenia wzięli udział w odremontowaniu kaplicy. Za obrazem Zmartwychwstania Jezusa, w ołtarzu znajduje się notatka następującej treści: „ W roku 1987 rozpoczęto remont i przebudowę wnętrza kaplicy, począwszy od boazerii a skończywszy na balustradzie wokół ołtarza. Pracę wykonali radni: Gabryś Adolf, Habarta Romuald, Wacławik Alojzy, Macura Józef. Roboty Stolarskie wykonał stolarz z Międzyrzecza Batelt Adam. Pracę zakończono w lipcu 1990r”. Na początku lat dziewięćdziesiątych prucheńska część zboru została określona jako filiał parafii w Drogomyślu, reprezentowany przez kuratora i radę filiału. 1 kwietnia 1991 ówczesny biskup Kościoła Jan Szarek dokonał podniesienia kaplicy do rangi kościoła Zmartwychwstania Pańskiego. Do nazwy kościoła nawiązuje obraz na ołtarzu przedstawiający zmartwychwstanie Jezusa.
W tym samym roku Kościół wzbogacił się o nowe elektroniczne organy firmy Bohm. Przestrzeń wokół kościoła została powiększona w 1992 roku poprzez zakup gruntu i częściową darowiznę właścicielki. Na 100 – lecie , w 1992 r. kościół został odremontowany przez Franciszka Obornego. Dodano gzymsy gipsowe, nowe oświetlenie ołtarza, ogrzewanie ławek. Nowa fasada i gablota informacyjna powstały w 1999 r. W 1995 roku w kościele zainstalowano nowy mechanizm zegarowy, który sfinansowany został częściowo przez Jana Błahuta a także ze składek parafian. W 2002 r. zainstalowano nowy napęd dzwonów i zegar firmy Rduch z Połonii a w 2004 r. wymieniono okna w Kościele. W marcu 1997 r. wykonano złocenia ramy obrazu oraz krzyża.