Kościół rzym.-kat. pw. Imienia NMP w Kowarach to budowla późnogotycka, która była po raz pierwszy wzmiankowana w 1399 r. oraz później w 1401 r. (z okazji ufundowania ołtarza przez, być może, rycerza Gotsche (Gotard) II Schoff).
Budowla orientowana, trójnawowa, halowa. Obecne wnętrze jest różnorodne stylowo. Z okresu średniowiecza z końca XIV w. pochodzą malowidła ścienne zachowane w kaplicy zmarłych w przyziemiu wieży. Z tego samego samego okresu pochodzi także kamienna figura Marii na ścianie kościoła umieszczona na wsporniku przedstawiającym potwora (Lewiatana) pożerającego człowieka (rzeźba wskazuje stylistyczne pochodzenie z warsztatu czeskiego rzeźbiarza Piotra Parlera, który przebudowywał gotycką fazę katedry w Pradze).
Drewniany, barokowy ołtarz główny pochodzi z 1749 r. z warsztatu Antoniego Dorazila. Wystrój ołtarza tworzy zespół sześciu naturalnej wielkości figur. W kościele znajdują się też ołtarze: św. Krzyża (I poł. XVII w.), Czternastu Orędowników (1704), św. Aleksego (1728), św. Jana Nepomucena (1751), Dzieciątka Jezus (1751), Matki Bożej Wspomożycielki (1759). Ambona pochodzi z 1749 r. i wykonał ją Antoni Dorazil. Prospekt organowy z lat 1719-1721 został wykonany przez Eberharda ze Szprotawy. Przy kościele stoją trzy kaplice grobowe, z których jedna posiada artystycznie kutą kratę z 1764 r.
Kościół w latach 1549-1654 należał do ewangelików. Pierwszym duchownym ewangelickim był Laurentius (Wawrzyniec) Werner pochodzący z Plauen w Saksonii.

Źródła:
Słownik geografii turystycznej Sudetów.Karkonosze (red. Marek Staffa), Wrocław 1993;
W. Wereszczyński et al., Dzieje Kowar, Jelenia Góra-Kowary 2013;
W. Kapałczyński, J. Kotlarski, Zabytki Jeleniej Góry i powiatu, Jelenia Góra 2002.