Początek starań o budowę kościoła sięga końca lat 50. XIX w., kiedy to wciąż rozrastająca się społeczność luterańska miasta, zwróciła się z prośbą o zgodę na budowę kolejne – drugiego już kościoła ewangelickiego. W 1864 r. wyznaczono miejsce pod budowę kościoła, lecz dalsze prace zarzucono, ze względu na panujący kryzys bawełniany. Dopiero jego zakończenie umożliwiło podjęcie dalszych kroków. Impulsem do tego było zadeklarowanie przez Karola Scheiblera, najbogatszego łódzkiego fabrykanta na zebraniu parafialny w dniu 17 lutego 1876 r., sumy 50 tys. rubli na pokrycie kosztów budowy. Podjęto wówczas decyzję o utworzeniu komitetu budowy, na czele którego również on stanął. W maju 1878 r. otrzymano zgodę na budowę, a projekt kościoła był gotowy w grudniu 1879 r. Przygotował go zatrudniony w zakładach scheiblerowskich architekt Ludwik Schreiber.

Pomimo, iż urzędowo plany zaakceptowano w połowie 1881 r., już rok wcześniej przystąpiono do budowy. Kierował nimi znany łódzki przedsiębiorca budowlany Robert Nestler. W 1883 r. kościół był gotowy w stanie surowym, a kolejne miesiące poświęcono na wykończenie wnętrza. Uroczystego poświęcenia dokonano 4 października 1884 r.

Zaprojektowany gmach w niedługim czasie stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnym budynkiem w mieście. Wzniesiony został w stylu neoromańskim, jako trójnawowa bazylika (dł. ok. 55 m.). Charakterystycznymi elementami jest elewacja w postaci surowej cegły oraz fasada z narożnymi wieżyczkami i górującą nad całością wysoką wieżą. Nasuwa to na myśl analogię dwóch kościołów berlińskich – św. Michael-Kirche i św. Thomas-Kirche, stanowiąc wyraźne rozwinięcie ich linii architektonicznej.

Wnętrze zdobią liczne kolumny i półkolumny, a liczne elementy nawiązują do zdobnictwa renesansowego. Ponad nawą główną i transeptem wznoszą się wyjątkowo nisko umieszczone galerie dla wiernych.

Po drugiej wojnie światowej władze państwowe przekazały świątynie Kościołowi Rzymskokatolickiemu, który w 1945 r. utworzył parafię Najświętszego Imienia Jezus.