W XIX wieku gmina Rojewo liczyła 5414 ewangelików i 1456 katolików. Większość mieszkańców stanowili niemieccy osadnicy. Parafia ewangelicka powstała dopiero w 1907 roku i liczyła 692 wiernych. Budowę kościoła zaproponowała królewska komisja kolonizacyjna 1 października 1907 roku.  Kościół ewangelicki został zbudowany w 1910 roku kosztem 86.400 MK. Początkowo do Rojewa dojeżdżał pastor ze Złotnik Kujawskich, później ks. Johannes Arnstadt z Rojewic. Parafia znajdowała się w zależności administracyjnej od Rojewic (była filiałem).

Po zakończeniu II wojny światowej kościół przekazano rzymskim katolikom jako tzw. „mienie poniemieckie”.

Jak wynika z kroniki kościoła, dawny kościół ewangelicki został zbudowany i pomurowany w stylu eklektyzmu narodowego. Sam kościół z prezbiterium i zakrystią pozuje na styl romańsko-renesansowy, natomiast wieża główna zbudowana jest w stylu neoklasycyzmu, nawiązując do tradycji baroku. Nakryta jest baniastym hełmem z otwartą ośmioboczna latarnią podbitą blachą. Plebania jest murowana, połączona z kościołem, w kształcie litery „L”. Masandry i piętra wykonano z „muru pruskiego”. Kościół i plebania otynkowane są w kolorze pastelowym.

Źródło:
Edmund Konieczka „Kościoły Dekanatu Gniewkowskiego”