Świątynia została wybudowana w 1637 jako kościół ewangelicki. Należała do tzw. kościołów granicznych, wznoszonych przez protestantów w miejscowościach przygranicznych. Jest budowlą drewnianą o jednej nawie, posiadającą konstrukcję słupowo–ramową, oszalowaną deskami. Kościół orientowany, wzniesiony z drewna modrzewiowego na planie krzyża łacińskiego. W 1655 roku zdewastowany przez Brandenburczyków. W 1690 została wybudowana dzwonnica, a w 1692 roku dodano do świątyni zakrystię. W latach 1907–1912 przeprowadzono renowację i rozbudowę dzięki funduszom Seweryna Zakrzewskiego. Nawa została przedłużona i została dobudowana wieża zaprojektowana przez Leidicha.
Wewnątrz świątyni są dwie kondygnacje empor wzdłuż nawy i jedna wokół ołtarza, polichromie ludowe o motywach roślinnych z roku 1651, autorstwa Krzysztofa Petzeliusa. Na stropie prezbiterium i balustradach empor namalowana jest scena Sądu Ostatecznego.
W kościele znajdują się m. in. ołtarz i ambona z 1651 r. oraz chrzcielnica z 1663 r. i organy. W 1945 roku przekształcony w kościół rzymskokatolicki. Zabytek klasy „0”.
Źródła
http://www.kosciolydrewniane.pl/pages/drewniane/chlasta.html
Tablica informacyjna przy kościele.