Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski jest najstarszym i najcenniejszym zabytkiem we wsi Iwięcino. Od roku 1960 kościół wraz z otoczeniem (drzewostan i trzy drewniane bramy w ogrodzeniu cmentarnym pochodzące z roku 1725, połowy XVIII i połowy XIX wieku) znajduje się w rejestrze zabytków.
Kościół w Iwięcinie powstał pod koniec XIV wieku z inicjatywy cystersów z klasztoru w Bukowie Morskim. Pierwotnie budynek miał 4 wieże, jednak kiedy w roku 1732 piorun zniszczył dwie z nich, odbudowano tylko jedną. Nadano jej pochylenie w kierunku zachodnim aby uchronić ją przed częstymi, silnymi wiatrami zachodnimi. Wieża i nawa kościoła były pokryte gontami dębowymi.
Najstarszymi zabytkami ruchomymi kościoła, pamiętającymi zapewne czasy cystersów bukowskich są: sakramentarium gotyckie oraz krucyfiks. Sakramentarium jest drewnianą szafką, w której przechowywano Najświętszy Sakrament i oleje wykorzystywane podczas Mszy Św.. Sakramentarium posiada ozdobny zamek, kołatkę i dekoracyjną rozetkę w centrum płyciny drzwiczek. W górnej części ozdobione jest krenelażem (ozdobne kwadratowe ząbki), u dołu wyciętym trójliściem, w głębi którego widoczny jest łuk listkowy. Drewniany późnogotycki krucyfiks w kwadratowych zakończeniach ramion krzyża posiada wizerunki czterech skrzydlatych symboli, atrybutów Ewangelistów. Są to: wół (św. Łukasz), lew (św. Marek), orzeł (św. Jan) i człowiek-Anioł (św. Mateusz). Te symbole w sztuce łączono z Ewangelistami już od IV wieku (wg Ezechiela I,5-14, opisany jest w tej wizji skrzydlaty Tetramorf o czterech twarzach: orła, człowieka, woła i lwa). Ciekawostkę stanowią krzyże maltańskie na ścianach kościoła, zwane zacheuszami. Zachowało się pięć takich krzyży. W średniowieczu umieszczano takie krzyżyki na pamiątkę poświęcenia (konsekracji) kościoła. Bywało, iż w tych miejscach przytwierdzano świeczki. Tradycyjnie umieszczano 12 zacheuszy.
W 1535 r., w wyniku Reformacji kościół przejęli protestanci. Do 1945 r. w Iwięcinie pracowało 20 proboszczów. Spośród nich najdłużej, 50 lat, pełnił swój urząd ks. Mevius. Barokowa tablica inskrypcyjna z roku 1899 odnowiona w roku 2001 zawiera wykaz 17 proboszczów ewangelickich. Do roku 1945 pracowało jeszcze trzech księży ewangelickich, są to w kolejności: Karl Krüger (1929-1935), Kurt Koschnik (1936-1939), Heinrich Puttkammer (1940-1945). Po przeciwległej stronie zrobiono podobną tablicę z nazwiskami polskich proboszczów sprawujących swój urząd od roku 1945.
Stary cmentarz, otoczony kamiennym wałem posiadał 3 bramy wejściowe. Każda z nich podlegała jednej z trzech podległych wsi – były to: Iwięcino, Wierciszewo i Bielkowo. Ściśle przestrzegano, aby mieszkańcy korzystali wyłącznie z bramy, która do nich należy. Bramy Wierciszewa i Belkowa były znacznie szersze, ponieważ przy nich duchowny odprawiał uroczystości pogrzebowe. W Iwięcinie natomiast odbywały się one w domach zmarłych. Każdą z bram zdobiły rzeźbione napisy:
brama dla Belkowa: „Tu mors, eris porta coeli” (łac. O, śmierci – ty staniesz się bramą do nieba),
brama dla Wierciszewa: „Gehet zu seinem Toren ein mit Danken” (niem. Przestępujcie Jego bramy z wdzięcznością),
Napis na bramie dla Iwięcina, pochodzącej z 1725 roku, stał się z czasem nieczytelny.
W 1697 roku, za czasów ks. Malichiusa, wykonano na deskach stanowiących sufit kościoła malowidło przedstawiające Sąd Ostateczny. Jej fundatorami byli: Katarzyna Maria von Bulgrin (dziedziczka z Rzepkowa) oraz ks. Malichius. W późniejszych latach zostało ono pokryte warstwą tynku. Odkryto je ponownie dopiero w roku 1908. Konserwacji polichromii podjęli się wówczas – Franz Vögele oraz Gustav Hoffmann (1883-1974), który w latach 1922/23 restaurował także kościół w niedalekim Jamnie. Szczeciński malarz Vögele na jednym z fragmentów polichrommi – przy organach przedstawił sołtysa wsi (Collatz ) jako diabła ponieważ żywił do niego urazę. Idąc od prezbiterium do wieży kościelnej widać: Trójcę Świętą wśród obłoków, Słońce, Niebo, Chrystusa na tęczy w otoczeniu Świętych i Proroków, trzy Anioły, Sąd Ostateczny: Niebo i Piekło, Noc (rozgwieżdżone niebo).
Elementem łączącym poszczególne sceny jest wymalowane na belkach stropu niebo z chmurami. Scenę centralną stanowi Chrystus w czerwonej szacie, zasiadający na tęczy, rozsądzający umarłych na tych, którzy pójdą do Nieba i na tych, którzy pójdą do Piekła. Chrystus wznosi prawą dłoń, tradycyjnie po prawicy Chrystusa wymalowano strefę Nieba. Lewa ręka jest opuszczona, po tej stronie znajduje się Piekło. Warto tu zwrócić uwagę na stwora ze skrzydłami i rybim ogonem, którego nazywamy diabełkiem pomorskim. Jego wizerunek może mieć związek z tym, iż Iwięcino od XIII wieku było wsią rybacką, od 1278 roku było stacją rybacką mnichów z Bukowa, ale prawo do połowu ryb małymi przyrządami mieli również mieszkańcy wsi. Dla ludności w tamtych czasach był to duży przywilej, gdyż prawo ograniczało zarówno dostępność połowów, jak i polowań. Na belkach stropowych możemy wypatrzeć dodatkowe małe, samodzielne sceny: chórów anielskich i pejzaże. W roku 1976 malowidło poddane zostało ponownej renowacji w pobliskim Darłowie.
Wtedy także przyniesiono ze strychu stary 12-ramienny lichtarz oraz korony (sklepienia) znad ambony i chrzcielnicy. Zachowały się także dwa lichtarze cynowe. W okresie wojny 7-letniej zostały przez wojska rosyjskie przestrzelone.
Z 1688 r. pochodzi rzeźbiona i bogato malowana ambona, z której czytano Pismo Święte i głoszono kazania. Warto zwrócić uwagę na dekoracyjny baldachim umieszczony nad amboną oraz na bogaty program rzeźbiarski ambony. Korpus ambony ozdobiony jest rzeźbionymi figurami Ewangelistów, trzymających w dłoniach księgi. Każdemu z nich towarzyszy tradycyjny symbol: Człowiek-Anioł (św. Mateusz), Lew (św. Marek), Orzeł (św. Jan) i Wół (św. Łukasz). Dodatkowo ambonę zdobią wyrzeźbione anielskie główki i zwierzęce paszcze. Na ambonie widnieje napis: „Sey getrost deine Sunde sind dir vergeben”, który oznacza „Bądź pocieszony, Twoje grzechy są Ci odpuszczone”. Jest to cytat z Ewangelii św. Mateusza.
Prawdopodobnie z tego samego czasu pochodzi chrzcielnica znajdująca się obok ołtarza i dekorowana stalla ławka ołtarzowa. Na ściankach chrzcielnicy wymalowani są Ewangeliści oraz Jan Chrzciciel i Chrystus jako Salvator Mundi, czyli Pan Świata.
Ołtarz kościoła pochodzi z 1622 r. Główną scenę ołtarzową stanowi Ukrzyżowanie z Marią i św. Janem. Nad sceną Ukrzyżowania znajduje się napis: Das Blut Iesu Christi des Sohns Gottes, machet uns rein von aller Sunde co oznacza Krew Jezusa Chrystusa, Syna Bożego oczyściła z wszystkich grzechów. Jest to cytat z ewangelii św. Jana. W predelli (części ołtarza znajdującej się poniżej Ukrzyżowania) wymalowano Ostatnią Wieczerzę. Rzeźby w zwieńczeniu ołtarza ukazują Chrystusa jako Dobrego Pasterza i Mojżesza z tablicami Dekalogu. Obrus, który przykrywał ołtarz opatrzony był pięknymi haftami. Przedstawiały one między innymi sceny Grzech pierworodny.
Na ścianie północnej znajduje się dekoracyjna, niedawno odrestaurowana tablica, prawdopodobnie z XVI/XVII wieku. W czasach, gdy kościół był ewangelicki umieszczony był w niej portret Marcina Lutra.
Z tego okresu pochodzi również duży obraz olejny, przedstawiające Annę Catharinę z Rzepkowa, która zmarła około 1540 r. Portret, swój wizerunek, Catharina miała podarować kościołowi w Iwięcinie w podziękowaniu za możliwość uczęszczania na katolickie msze (gdyż w początkach Reformacji nadal je tam odprawiano, znacznie dłużej niż w okolicy) .
Na jednej ze ścian wisiało duże epitafium, wyrzeźbione przez ks. Zeidlera, który sprawował swój urząd w tutejszym kościele w latach 1635-1676. Godnymi uwagi były też liczne obrazy olejne, które fundowane były przez bogatych gospodarzy i poświęcone pamięci ich zmarłych dzieci. Najczęściej zawierały one wiersze opiewające przyczyny śmierci dzieci.
Na strychu kościoła zachowały się dwie tablice epitafijne: Martena Blate z ok. 1720 roku oraz Martena Patena z ok. 1719 r. Są także fragmenty tablic upamiętniających poległych mieszkańców Iwięcina i pobliskich wiosek, którzy zginęli w wojnach od okresu napoleońskiego do roku 1918: z okresu napoleońskiego 1817, z okresu 1866-1871, z okresu 1914-1918. Opracowania dokonał Warcisław Machura, nauczyciel II Liceum Ogólnokształcące w Słupsku im. Adama Mickiewicza.
Organy zbudowano w roku 1908. Miechy były poruszane ręcznie przez kościelnego. Na balustradzie balkonu umieszczono 11 obrazów przedstawiających Apostołów.
W przewodniku Ludwika Boetgera z roku 1892 wspomniany jest dzwon iwięciński. Widniał na nim napis: O Rex Gloriae veni cum pace. Amen 1447. Febr. 4. (tłumaczenie polskie: Królu Chwały, przybądź z pokojem. Amen). Przetopiono go w roku 1875.
W 1998 roku byli niemieccy mieszkańcy wsi ufundowali pomnik ku czci wszystkich zmarłych mieszkańców tych ziem. Odprawiono uroczyste nabożeństwo z udziałem duchownego ewangelickiego.
Źródło:
https://iwiecino.szkolnastrona.pl/stow/a,14,historia-xiv-wiecznego-kosciola
https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwi%C4%99cino
http://www.polskaniezwykla.pl/web/place/13695,iwiecino-swiat-sie-konczy-w-iwiecinie.html