Eduard Kneifel studiował teologię w Lipsku i Rostocku (1919-1922) 4 listopada 1923 r. został ordynowany i przydzielony jako wikariusz do parafii św. Trójcy w Łodzi. Następnie został proboszczem w Brzezinach (1925-1939). Od listopada 1939 do czerwca 1940 roku pełnił funkcję proboszcza i superintendenta w Tomaszowie Mazowieckim. Później został drugim proboszczem parafii św. Mateusza w Łodzi, w 1941 roku duchownym w parafii Grabieniec k, Łodzi, a w latach 1942-1945 proboszczem w Zgierzu.

Od roku 1945 przebywał na terenie Niemiec Zachodnich. W latach 1945-1946 organizował w Ansbach pomoc dla Niemców wysiedlonych z Polski. W latach 1947-1948 był proboszczem w Edermissen, następnie w Arle koło Norden (1948-1950). Po przystąpieniu do hanowerskiego Kościoła krajowego pełnił obowiązki duchownego w Gifhorn (1950-1953), w Niedermarschacht nad Łabą (1953-1964). W roku 1956 uzyskał doktorat na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Hamburgu. Zajmował się historią kościoła ewangelickiego, w tym głównie Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego na ziemiach polskich. Na emeryturę przeszedł 1 grudnia 1964 roku. W latach 1964-1969 mieszkał i pracował w Eging koło Wilshofen, a od roku 1969 w Vierkirchen koło Monachium.

Jego prace są znane i cenione w środowisku ewangelickim.

Wybrane publikacje:

• Geschichte der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen, Roth bei Nürnberg 1964;
• Die Pastoren der evangelisch-augsburgischen Kirche in Polen. Ein biographisches Pfarrerbuch mit einen Anhang, Eging 1968;
• Die evangelisch-augsburgischen Gemeinden in Polen 1555-1939. Eine Parochialgeschichte in Einzeldarstellungen, Vierkirchen über München 1971;