Urodził się 7 maja 1886 r. w Nowosolnej. Studiował we Wrocławiu i Dorpacie. Podczas I wojny światowej pracował jako adiunkt w parafii holenderskiej przy kościele św. Michała w Moskwie. Odprawiał nabożeństwa po polsku i na poleenie bpa Burschego prowadził poszukiwania dzieci polskich, wywiezionych z Warszawy w głąb Rosji. Ze względu na problemy ze zdrowiem opuścił Moskwę i udał się na leczenie do Finlandii, a po zakończeniu wojny do Zakopanego.

W 1919 r. został skierowany do parafii ewangelickiej w Wieluniu, gdzie został proboszczem. W 1921 r. wziął ślub z Alicją Kawecką, z którą miał troje dzieci: Marię, Jana i Elżbietę. Po wybuchu II wojny światowej został zesłany do obozu w Radgoszczu. Po zwolnieniu został zmuszony do osiedlenia się wraz z rodziną w Generalnej Guberni. Zamieszkał w Warszawie, gdzie pracował jako urzędnik. Córka Elżbieta zginęła w czasie Powstania Warszawskiego,  a syn walczył w zgrupowaniu „Baszta”.  Żonę i drugą córkę Niemy zesłali do obozu w Niemczech. Po opuszczeniu Warszawy znalazł schronienie na plebanii parafii ewangelickiej w Częstochowie. Po zakończeniu działań wojennych ks. Wendt wrócił na swoją placówkę w Wieluniu, gdzie rozpoczął odbudowę zniszczonego kościoła i plebanii oraz zajął się organizacją życia parafialnego. Zmarł 15 lutego 1970 r. i został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Wieluniu.