Ksiądz Karol Bronisław Kubisz urodził się 27 lutego 1905 roku w Gnojniku na Zaolziu. Był synem kierownika szkoły ewangelickiej, poety Ziemi Cieszyńskiej Jana Kubisza i Marii z d. Broda. Do jedenastego roku życia pobierał nauki w domu rodzinnym, później uczęszczał do Prywatnego Gimnazjum Realnego im. Juliusza Słowackiego. W 1920 r. zmienił szkołę na Państwowe Gimnazjum Klasyczne im. Antoniego Ossuchowskiego w Cieszynie i tam kontynuował naukę do roku 1924, kiedy też zdał maturę. Po ukończeniu gimnazjum postanowił studiować teologię ewangelicką na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas studiów spędził również jeden semestr w Wiedniu.
Ordynacja Karola Kubisza miała miejsce 13 marca 1932 r. w kościele Św. Trójcy w Warszawie. Jako ordynowany duchowny został wysłany przez biskupa dr Juliusza Burschego do parafii krakowskiej, by przez pięć lat być wikariuszem u boku ks. dr Wiktora Niemczyka. Z Krakowa został przeniesiony do Katowic, gdzie pełnił służbę w Kościele Unijnym na Górnym Śląsku. Działał tam jako duszpasterz, kaznodzieja, nauczyciel i zastępca redaktora naczelnego „Ewangelika Górnośląskiego”. W 1938 roku został mianowany przez księcia pszczyńskiego Henryka V na urząd proboszcza w Pszczynie. Również w tej parafii nie ustawał w pracy, będąc zarówno przewodnikiem zboru, prefektem szkół średnich i powszechnych w Pszczynie jak i inicjatorem budowy kościoła ewangelickiego w Studzionce. W listopadzie 1938 roku poślubił Janinę z d. Bonar, która od tej chwili była mu wierną towarzyszką i wsparciem w pracy parafialnej.
Wraz z wybuchem drugiej wojny światowej ks. Kubisz został pozbawiony urzędu i uwięziony. Po zwolnieniu z więzienia wyjechał do Wieliczki, skąd pochodziła jego żona i tam przebywali do roku 1942 r., kiedy to został powołany na proboszcza polskiej parafii we Lwowie. W wojennych czasach trudno było przewodniczyć zborowi, jednak we wspomnieniach ks. Kubisz podkreślał, że ciągle odczuwał Boże prowadzenie i wsparcie. Po likwidacji parafii lwowskiej powrócił do Wieliczki, by 15 września 1946 roku objąć zastępstwo urlopowanego proboszcza parafii w Krakowie, a potem jego administrację. Po czterech latach parafianie wybrali go na swojego proboszcza. W owym czasie parafia krakowska obejmowała prócz Krakowa i Wieliczki, także stacje kaznodziejskie w Jaworznie, Tarnowie, Jarosławiu, Nowym Sączu i Zakopanym. Wojna mocno naznaczyła kraj, więc także Małopolskę a przed ks. Kubiszem i jego parafianami postawiono trudne zadanie odnowy. Dzięki staraniom ks. Kubisza odrestaurowano między innymi zrujnowany kościół w Nowym Sączu, zorganizowano zbór w Jarosławiu – ośrodek dla diaspory rzeszowskiej. Równocześnie ks. konsenior Karol Kubisz zaangażował się w Krakowie w rodzący się w owym czasie ruch ekumeniczny. Współpracował z duchownymi z innych kościołów, w których gronie był także bp. Karol Wojtyła. W 1962 roku Synod powołał go do grona członków Polskiej Rady Ekumenicznej, jako przedstawiciela Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Działalność ks. Kubisza nie ograniczała się do parafii. Był autorem wielu artykułów publikowanych na łamach „Strażnicy Ewangelickiej” i „Zwiastuna”, a także wraz z dr Janiną Bieniarzówną, współautorem książki o historii krakowskiej parafii „400 lat reformacji pod Wawelem”. Zaangażował się w pracę Komisji Liturgicznej i Komisji Ideologicznej (później nazwanej Pastoralną), która zajmowała się opracowywaniem materiałów dotyczących pracy duchownego. Ks. Kubisz pracował też społecznie. Wiele lat był wiceprezesem Towarzystwa Mazurów i Warmiaków i członkiem zarządu Okręgu Związku Zachodniego w Krakowie. Związał się też z Miechowicami, był oparciem dla przebywających tam osób, wspierał również Zakład finansowo ze swojej prywatnej pensji. To miejsce ujmowało go skromnością i cichością, podziwiał szczególnie założycielkę Matkę Ewę. Anna Sikorska, mieszkanka Miechowic, tak wspominała zaraz po jego śmierci: „Posiadał wrodzoną dobroć i współczucie dla wszystkiego, co biedne, słabe i ułomne. Był obdarzony charyzmatem miłosierdzia, rzadkim kwiatem w ogrodzie cnót ludzkich.”
Za swoje oddanie i zasługi odznaczono go w lipcu 1969 roku Złotym Krzyżem Zasługi, a 10 lat później Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ks. Karol Bronisław Kubisz zmarł 24 lutego 1981 roku, a 3 marca został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W pamięci parafian pozostaje do dnia dzisiejszego.
źródło: krakow.luteranie.pl