W okresie Reformacji Kościół Ewangelicko-Augsburski odrzucił instytucję zakonów, a ich odpowiednikiem stały się diakonaty, w których siostry służebnice, czyli diakonisy, niezamężne kobiety żyjące we wspólnotach, poświęcają się pracy społecznej oraz charytatywnej, głównie socjalnej, i pomagają ludziom potrzebującym w myśl biblijnych słów: ”Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście” (Ewangelia Mateusza 25,40).

Inicjatywa stworzenia w Bielsku Ewangelickiego Domu Diakonis pojawiła się już na początku 1900 roku, jednak realizacja pomysłu nastąpiła dopiero w 1904 roku. Budynek wg projektu Karola Schulza wzniesiono w latach 1904 – 1905 na zlecenie parafii ewangelickiej. W budynku znalazło swoje lokum około 80 diakonis przeniesionych z Cieszyna, którym powierzono opiekę nad chorymi w bielskim szpitalu, pracę w sierocińcu ewangelickim i miejskim domu opieki. Bielski Dom Diakonis prowadził działalność charytatywną do wybuchu II wojny światowej, kiedy to diakonisy narażone na prześladowania ze strony hitlerowców rozproszyły się po całym kraju. W opustoszałym budynku urządzono Dom Małych Dzieci. Okres powojenny i polityka tworzącego się państwa nie sprzyjała pracy diakonijnej i placówki noszące znamiona wyznaniowych w większości rozwiązano. Podobny los spotkał Dom Diakonis w Bielsku, który – upaństwowiony – przechodził różne koleje losu, aż ostatecznie przekazany został Prokuraturze Okręgowej w Bielsku-Białej mającej w nim aktualnie swoją siedzibę.

Źródło:
http://bielsko.yarki.pl
http://www.polskaniezwykla.pl